Ze słowem żyrant albo poręczyciel mamy do czynienia najczęściej podczas składania wniosku o kredyt lub pożyczkę. Takiej formy zabezpieczenia spłaty zobowiązania finansowego oczekują zazwyczaj banki lub inne instytucje finansowe w przypadku, gdy w grę wchodzą wysokie kwoty albo gdy inne forma zabezpieczenia, na przykład w formie hipoteki, jest niedostępna. Rolą żyranta jest potwierdzenie, że zobowiązanie zostanie spłacone. W języku prawnym poręczyciel po podpisaniu umowy poręczenia, będącej rodzajem umowy cywilnoprawnej, staje się tak zwanym współdłużnikiem solidarnym, a więc podejmuje wobec wierzyciela zobowiązanie do wykonania zobowiązań dłużnika głównego w sytuacji, gdy ten nie wywiąże się w ogóle lub w jakimś momencie przestanie się wywiązywać z podjętych zobowiązań. Ciężar spłaty zaciągniętej pożyczki lub kredytu będzie wówczas spoczywać na poręczycielu, lub poręczycielach, jeżeli było ich kilku. Takiej sytuacji odpowiadają oni solidarnie, a z chwilą zaspokojenia roszczeń wierzyciela mają możliwość dochodzenia tych należności od dłużnika głównego. Jest to tak zwane roszczenie zwrotne. Jego wysokość jest równa świadczeniu, które spełnili zamiast dłużnika głównego. W sytuacji, kiedy poręczyciel zaspokoi roszczenia wierzyciela, uzyskuje regres względem innych żyrantów. Zakres zobowiązań żyranta jest określany przez rozmiar zobowiązania głównego, ale może zostać ograniczony, jeśli taki zapis znajdzie się w umowie poręczenia. Zakres tych zobowiązań nie ulega zwiększeniu, jeśli dłużnik zwiększy swoje zobowiązania wobec wierzyciela odrębną umową zawartą już po udzieleniu przez poręczyciela poręczenia.

Wszystkie kwestie związane z zawieraniem umów poręczenia rozstrzyga Kodeks Cywilny. Jego przepisy regulują także formę i treść takiej umowy. Musi być ona zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności, a oświadczenie podpisane przez żyranta musi wskazywać zarówno dług, jak i dłużnika głównego. Określenie żyrant jest zaczerpnięte z języka potocznego, w oficjalnych sformułowaniach używane jest słowo poręczyciel. Ciekawostką jest fakt, że przed wojną w specjalistycznym języku prawniczym żyrant oznaczał to samo co indosant, a więc osoba przenosząca weksel za pomocą indosu. Indos to pisemne oświadczenie na papierze wartościowym oznaczające przeniesienie praw na kogoś innego.